Szlak zielony na Śnieżnik
Trasa prowadząca przez Międzygórze i Smrekowiec oraz Przełęcz Śnieżnicką skąd szlakiem czerwonym/żółtym dotrzesz to Schroniska Na Śnieżniku. Końcowym etapem trasy jest szlak zielony na Śnieżnik. Szacowany czas to 4 godz i 16 min.
Szlak zielony na Śnieżnik – początek w Międzygórzu
Wycieczkę na szczyt Śnieżnika przez Przełęcz Śnieżnicką szlakiem koloru zielonego, rozpoczynamy w centrum Międzygórza u styku ulic Wojska Polskiego, Sanatoryjnej i Śnieżnej. Warto jednak już tutaj zwrócić uwagę na dawny budynek mieszkalno-usługowy wzniesiony przez snycerza Augusta Geisler’a, mieściła się tam pracownia snycerska oraz sklep kolonialny. Mury piwnic zbudowane są z kamienia łamanego, na której posadowiona jest wieńcowa konstrukcja drewniana z widocznymi ostatkami. Do lat 30 XX w. w budynku tym była poczta. Obecnie mieści się tam kawiarnia Cafe Marianna i Oddział PTTK im dra Mieczysława Orłowicza w Międzygórzu.
Kierujemy się w górę miejscowości idąc ulicą Sanatoryjną. Po lewej stronie w budynku, gdzie obecnie znajduje się Pizzeria „Wilczy Dół”. Dawniej mieściła się tu jednak piekarnia i cukiernia Ernsta Sucherta – Cafe Suchert. Cukiernia z wyjątkowym klimatem i muzyką graną na żywo na znajdującym się tam pianinie. Budynek wzniesiono na początku XX w.
Tyroler Hof (Słoneczna)
Następny budynek, który będziemy mijać to obiekt z 1898 roku. Mieścił się tam hotel o nazwie „Tyroler Hof”. Niska przybudówka znajdująca się po lewej stronie budynku wzniesiona była w 1910 roku. Była to sala muzyczna i miejsce modlitwy dla ewangelików przebywających w Międzygórzu na kuracji. Ponieważ obiekt posiadał wspomnianą salę modlitw dla ewangelików, na dawnych kartach pocztowych pokazywany jest wraz z kamiennym kościołem (dawniej ewangelickim). Budynek w 1926 roku zakupił Dr, Jänisch prowadzący w Międzygórzu uzdrowisko. Obecna nazwa obiektu to „Słoneczna”.
Gigant
Dochodzimy do obiektu „Gigant” czyli głównego budynku w Międzygórskim uzdrowisku. Wzniesiony w 1882 roku budynek o cechach architektury tyrolskiej i norweskiej. Największy drewniany budynek sanatoryjny w Polsce i jeden z największych w Europie. Posiadał najnowocześniejsze, jak na tamte czasy, rozwiązania budowlane np. elektryczna centrala dedykowana do budynku, elektryczne oświetlenie we wszystkich 100 pokojach, wysokociśnieniowe urządzenia wodne, nowoczesne urządzenia do kuracji i terapii. Ponieważ Doktor Jänisch dysponował również jednym z trzech aparatów rentgenowskich na świecie. Wielokrotne remonty, modernizacje i rozbudowy budynku zmieniły jego bryłę, jest jednak nadal jednym z najciekawszych obiektów w Międzygórzu.
Sarenka
Sąsiadujący z Gigantem pensjonat „Sarenka” to Willa Doktora Jänischa wzniesiona w 1890 roku. Budynek ten charakteryzuje się mieszaną architekturą, zaobserwujemy tu więc podmurówkę z kamienia łamanego, wykończenie cegłą oraz elementy konstrukcji ryglowej.
Villa Winkler
Dokładna data budowy mieści się gdzieś między 1883 a 1886, reprezentując okres rozwoju tzw. kolonii willowej (Villen Kolonie), która ciągnęła się od obecnego Giganta, aż niemal do końca ulicy Sanatoryjnej. Po wojnie, podobnie jak wiele innych pensjonatów w Międzygórzu, budynek został wcielony do majątku FWP, gdzie niestety dbałość o niego nie była proporcjonalna do stopnia eksploatacji. Willa weszła w skład zespołu Mimoza, a następnie pod nazwą Mimoza VII, a później Basia. W 2001 roku budynek padł ofiarą pożaru, a w 2005 ze względu na zły stan techniczny został rozebrany. Następnie, inwestor prywatny podjął się długoletniej odbudowy. Inwestorzy zachowali wszystkie detale pierwowzoru, łącznie z charakterystyczną konstrukcją belek pod szczytem dachu, przywodzącą na myśl budynki skandynawskie.
Willa Trebla
Następnym obiektem jest „Willa Trebla” dwupiętrowy budynek z końca XIX w. W architekturze budynku dominuje cegła połączona z drewnem. Obecnie, po odrestaurowaniu zachowawczym, willa ukazuje klimat czasów swojej świetności. Jest wyjątkowo zdobna, a także posiada wiele tarasów oraz pięknych drewnianych detali zwłaszcza przy balkonach i wokół okien.
Klara, Titina i Pepita
Kolejne trzy budynki willowe to pensjonaty o nazwie „Klara”, „Titina” i „Pepita”. Zbudowane na przełomie XIX i XX wieku. Pierwszy z tych obiektów należał do rodziny Jänischów. Obecnie są to obiekty pieczołowicie odremontowane i tym samym zapewniające bardzo wysoki standard dla swoich gości.
Leśniczówka
Mijamy jeszcze budynek leśnictwa zbudowany z początkiem XX w. i dochodząc do parkingu na końcu ulicy Sanatoryjnej opuszczamy drogę asfaltową i schodzimy szlak gruntowy.
Zboczem góry Parkowej
Po naszej prawej stronie mijamy chałupę wieńcową z podcieniami wzniesioną w połowie XIX w. czyli charakterystyczny obiekt dla architektury Sudeckiej. Szlak zielony na Śnieżnik zacznie wyraźnie wznosić się. Idziemy zboczem góry Parkowej, którą od początku naszej wycieczki obchodziliśmy i towarzyszyła nam po naszej prawej stronie. Góra Parkowa ściśle związana była z Międzygórskim sanatorium, gdyż jedną z form kuracji były spacery, była odpowiednio zagospodarowana, miała bowiem liczne ścieżki spacerowe i miejsca do odpoczynku.
W trakcie przejścia przez część góry Parkowej będziemy mijać jednokierunkowe ścieżki rowerowe Singletrack Glacensis pętla Międzygórze.
Dochodzimy do skrzyżowania duktów leśnych, tu idąc wedle szlaku zielonego na Śnieżnik musimy skręcić łagodnie w lewo.
Zboczem Smrekowca
Cały czas poruszać się będziemy duktem leśnym, mamy przed sobą 2,5 kilometrowy odcinek z przewyższeniem 270m w górę. Będziemy poruszać się zboczem góry Smrekowiec, której szczyt jest na 1123 m n.p.m.. Dojdziemy do tak zwanej Przełęczy pod Smrekowcem.
W trakcie podejścia po lewej stronie będzie nam towarzyszył widok na Czarną Górę 1204m n.p.m. i Jaworową Kopę 1138m n.p.m.. Dolina oddzielająca Smrekowiec oraz Czarną Górę i Jaworową Kopę to dolina rzeki Bogoryji, przy której szliśmy na ul. Sanatoryjnej w Międzygórzu. Przełęcz pod Smrekowcem to miejsce skrzyżowania dróg leśnych. Kierujemy się prosto i zaczniemy lekko schodzić w dół, żeby dojść do kolejnego duktu leśnego.
Mariańskie Skały
Skręcając w lewo dojdziemy do bardzo ciekawego miejsca o nazwie Mariańskie Skały. Warto odwiedzić Mariańskie Skały ze względu na piękne panoramy górskie, zaliczane są również do odznaki turystycznej „Szlakiem Marianny Orańskiej”. Skręcając w prawo kierować będziemy się na szczyt Smrekowca. Smrekowiec zaliczany jest do odznak turystycznych „Przyjaciel Międzygórza” oraz do „Tysięczników Ziemi Kłodzkiej”.
Żmijowiec
Idziemy prosto i dochodzimy do drogi leśnej około 400m za przełęczą. Skręcamy ostro w lewo i od tego momentu będziemy poruszać się drogą o łagodnym profilu lecz ciągle delikatnie pod górę. Biegnie ona zboczem wydłużonej góry o nazwie Żmijowiec. Po naszej prawej stronie będzie widać mocno „wciętą” dolinę Wilczki, oddzielającą Żmijowiec 1153m n.p.m. i Średniak 1210m n.p.m.. Na pierwszym planie będzie wspomniany już Średniak, Hala Pod Śnieżnikiem i Śnieżnik.
Mamy do przejścia 2,3km zboczem Żmijowca, zaczniemy schodzić w dół ale tylko na ostatnich metrach tego odcinka. Następnie dołączymy do szlaku koloru niebieskiego. Do Przełęczy Śnieżnickiej zostało nam już tylko 500m.
Przełęcz Śnieżnicka
Na Przełęczy Śnieżnickiej po lewej stronie stoi kapliczka wzniesiona w 2015 roku. Kapliczka Czterech Patronów (św. Franciszek, św, Gwalbert, św. Eustachy, św. Hubert ) ufundowana z okazji 70-lecia Lasów Państwowych. W tym miejscu kończą się szlaki koloru niebieskiego i zielonego, a dochodzimy do szlaków koloru żółtego z Kletna i czerwonego- Główny Szlak Sudecki czyli w skrócie GSS.
Skręcając w prawo idziemy szlakami koloru żółtego i czerwonego następnie czeka nas kilometrowy odcinek by dojść do Schroniska PTTK „Na Śnieżniku” im. Zbigniewa Fastnachta.
Czas na przerwę w schronisku
W 1806 roku powstała tu duża farma mleczna na której hodowano krowy i owce. Ponieważ miejsce to było często odwiedzane przez turystów wyodrębniono część dla wędrowców oraz mały bufet. Popularność Śnieżnika stale rosła, więc w 1871 wybudowany został budynek obecnego schroniska. Schronisko PTTK „Na Śnieżniku” im. Zbigniewa Fastnachta to miejsce obowiązkowe podczas wycieczki na Śnieżnik.
Atak szczytowy – Szlak zielony na Śnieżnik
Do szczytu została nam „ostatnia prosta”, czyli 1,5km odcinek z różnicą wysokości około 210m. Trzeba zwrócić uwagę na to, że zmieniamy jednak kolor szlaku. Teraz podążać będziemy szlakiem koloru zielonego i jego trzymamy się już do samego szczytu.
Kilka kroków od schroniska wchodzimy na teren Rezerwatu Przyrody Śnieżnik Kłodzki, utworzony został w 1965 roku, a jego obszar to obecnie ponad 213 ha. Zadaniem rezerwatu jest ochrona szczytowej części najwyższej góry w Sudetach Wschodnich po stronie polskiej oraz licznej roślinności będącej pod ścisłą ochroną.
Ciekawy fragment do pokonania to rumowisko skalne zbudowane ze skał metamorficznych- gnejsów, porośnięte licznymi porostami. Warto po wejściu kilka metrów wyżej odwrócić się jednak za siebie, tam będzie czekać na nas kolejna piękna panorama górska.
Słupek graniczny
Szczyt jest już niedaleko, jednak na naszej trasie jeszcze jedna ciekawostka. Słupek graniczny inny niż wszystkie wyższy i zakończony taką jakby główką od ołówka z gumką. Oznaczony numerem III/70 słupek historycznego trójstyku granic Polski, Czech i Moraw. (Zachowały się tylko dwa takie słupki na granicy polsko-czeskiej, drugi jest również w Sudetach Wschodnich w Górach Bialskich).
Ostatnie metry do szczytu to fragment rozległej kopuły Śnieżnika. Widać już Wieżę Na Śnieżniku, która jest postawiona dokładnie w tym samym miejscu, co dawna wieża widokowa im. cesarza Wilhelma I. Stara wieża pomimo remontów, była w złym stanie technicznym, dlatego została wysadzona w 1973r.
Szczyt Śnieżnika to idealne miejsce do podziwiania panoramy otaczającego nas terenu. Oczywiście nie zapomnijcie odbić pieczątki ze szczytu i zrobić zdjęcia dla zdobywania odznak turystycznych 😉
Tu wycieczka się kończy, ale może też trwać dalej bo przed powrotem warto przejść około 0,5km na stronę czeską. Tam zobaczymy źródło rzeki Morawy (jednej z ważniejszych rzek Czech) i Słonika- symbol Kralickiego Śnieżnika.
